Mijn wandelingen, ze worden net als de dagen korter. De kaart van mijn dagelijkse wandelroute verschuift en wordt kleiner. Het water tussen de heremietrotsen bevriest soms. De landtong langs waar ik naar hier ben gekomen, is nu grotendeels onbereikbaar. Ook waait het onophoudelijk.
Het eiland krimpt en opent zich, als een hartslag.
Dat doet het jaar na jaar.
Kind,
van licht gemaakt,
doorschijnend kind,
Je brieven, ze stapelen zich op. Aan de voordeur, op de keukentafel, tussen de bloempotten, onder mijn bed. Ik heb nog zo weinig geantwoord. Telkens er een brief aankomt, verstrijken de dagen en hoewel ik aan je regels denk, kom ik er maar niet toe te antwoorden. Ik bekijk het blad eindeloos, herkauw mogelijke antwoorden tijdens mijn wandeling, terwijl ik mij met regenwater afspoel, telkens als ik koffie zet. Dat is tegenwoordig toch zo’n vier keer per dag. De dagen en de nachten gaan in elkaar op, soms comateus en soms doorwaakt. En elke poging die ik onderneem om je te schrijven, mondt uit in een gesprek met mezelf.
Zei ik al dat het me niet lukt je te antwoorden?
Soms betrap ik me er op dat ik tijdens het schrijven mijn eigen vragen beantwoord, alsof jouw zorgen verre schijn zijn.
onwillekeurig herinnerde ik me hoe je vroeger, in mijn tuin, tijdens een wandeling in de buurt of in het park, mijn zakken vulde met bolsters, afgeplatte stenen, nootjes en helicoptertjes
Deze brief werd, tot een boekje gevouwen, verstuurd in een nachtblauwe envelop. Samen met de brief kregen de ontvangers ook een fiche voor een kleurstudie.
Wilt u ook zo’n brief uit palganeem ontvangen? Bestel hem hier.
palganeem 
De wortels bewaren de nacht.
En het licht.
Voor de ochtend.
De blauwe bladeren.
Van zeilende bootjes.
En matrozen. Die wachten.
Op hun geliefde. De zee.
LikeLike