Iedereen die ik ken,
heeft een zelfde soort huis
en het zit als een schil rond hen heen, veranderend met de jaren.
Eerst zacht, dan geschaafder,
groter, boller,
rimpeliger, roestiger
tot het aan de lucht droogt,
schilfert en uithardt.
Iedereen die ik ken, wil zich beschermd weten,
maar daarvoor hebben we extensies nodig: muren, wegversperringen, schrikdraad.
Vroeger, Toen ik nog een kleine jongen wasen het kunstonderwijs in onze streek zich tot een veelpotig beest ontwikkelde,ging ik elke week naar meester Ward. Ik ontmoette hem op woensdagnamiddag in een rommelig lokaal dat eerder dienst had gedaan als parochiezaal, kaartershuis en bibliotheek, maar dat nu het oud was geworden en in verval, werd overgeleverdContinue reading “Brief 8/H4: Witter dan leesbaar”
Soms kijkt hij in een bodempje koffie, soms in een blinkend stukje steen. Het is lang geleden dat Heremiet zichzelf in de ogen keek. En wat hij te zien krijgt, is lastig. gedicht en linosnede Leen Pil
Mijn wandelingen, ze worden net als de dagen korter. De kaart van mijn dagelijkse wandelroute verschuift en wordt kleiner. Het water tussen de heremietrotsen bevriest soms. De landtong langs waar ik naar hier ben gekomen, is nu grotendeels onbereikbaar. Ook waait het onophoudelijk. Het eiland krimpt en opent zich, als een hartslag.Dat doet het jaarContinue reading “Brief 5/H3: Het licht”
Heremiet schrijft Kind een tweede brief. Over beren, vrijheid en het verplanten van zonnebloemen. Klik op de afbeeldingen en lees. Met een beeld van Leen Pil en verzen van Christophe Batens.
In het bos, op een open plek, duwden de longen van Heremiet tegen zijn middenrif. Zijn ribben vormden een klem om de met lucht gevulde spieren. Zijn stembanden maakten ongewild een schrapend geluid. Dus ging Heremiet zitten, op een afgezaagde boomstam die daar speciaal voor werd neergelegd. Hoe lager je zit, dacht de oude man,Continue reading “Matzikivi”
palganeem