Iedereen die ik ken,
heeft een zelfde soort huis
en het zit als een schil rond hen heen, veranderend met de jaren.
Eerst zacht, dan geschaafder,
groter, boller,
rimpeliger, roestiger
tot het aan de lucht droogt,
schilfert en uithardt.
Iedereen die ik ken, wil zich beschermd weten,
maar daarvoor hebben we extensies nodig: muren, wegversperringen, schrikdraad.
Vroeger, Toen ik nog een kleine jongen wasen het kunstonderwijs in onze streek zich tot een veelpotig beest ontwikkelde,ging ik elke week naar meester Ward. Ik ontmoette hem op woensdagnamiddag in een rommelig lokaal dat eerder dienst had gedaan als parochiezaal, kaartershuis en bibliotheek, maar dat nu het oud was geworden en in verval, werd overgeleverdContinue reading “Brief 8/H4: Witter dan leesbaar”
kleurkeuze en tekening Edwin Smet / foto Lies Van Gasse
In het bos, op een open plek, duwden de longen van Heremiet tegen zijn middenrif. Zijn ribben vormden een klem om de met lucht gevulde spieren. Zijn stembanden maakten ongewild een schrapend geluid. Dus ging Heremiet zitten, op een afgezaagde boomstam die daar speciaal voor werd neergelegd. Hoe lager je zit, dacht de oude man,Continue reading “Matzikivi”
palganeem