Gisteren vernam ik dat Leen Pil van ons heenging. Leen was zoveel, maar tijdens de periode dat ik aan palganeem werkte, was ze ook een vaste correspondent. Heel stipt stuurde ze me elke maand een gedicht en een beeldend werkje. Daarom deel ik graag een stuk uit haar gedicht en deze linosnede die zij voor palganeem maakte. Mijn deelneming en heel veel sterkte voor de familie en al wie haar graag zag.
(…)
Leg op je hoofd geen waterpas,
je steekt een kop boven me uit en de weg
is hobbelig in twee richtingen, speel niet
met een liniaal, je hebt het nooit gebruikt.
Het is september nu, het evenwicht verschuift,
het zilverwerk, ik leg het terug, het is beschadigd.
Ik zoek geen kieren in wat is, ik ontsnap niet slim.
Woel in mijn haren, Heremiet, trek je eiland op mijn vel.
Een lastig portret
Soms kijkt hij in een bodempje koffie, soms in een blinkend stukje steen. Het is lang geleden dat Heremiet zichzelf in de ogen keek. En wat hij te zien krijgt, is lastig. gedicht en linosnede Leen Pil
palganeem 